Een ziekenhuis vormt een dorp, een leefgemeenschap met een restaurant, enkele winkels, een apotheek, een mortuarium, een kapel en een bibliotheek. Zo is het ook in de Universitaire Ziekenhuizen Leuven, die behoren tot de bekendste in ons land. Sommige mensen passeren er maar eventjes, andere verblijven er wekenlang, nog andere komen alleen iemand bezoeken. De één komt voor een zware operatie, de ander voor een bevalling.
Toen Jan Van Rompaey in de jaren tachtig voor de openbare omroep televisiereportages maakte in Gasthuisberg, geraakte hij gefascineerd door dit reusachtige ziekenhuiscomplex. Sindsdien zit hij regelmatig in de Leuvense ziekenhuiscafetaria, het plaatselijke dorpscafé, en heeft hij er al met honderden mensen gepraat. Jan Van Rompaey is namelijk niet geïnteresseerd in nieuwe operatiemethodes, diagnoses of apparatuur, hij wil de verhalen horen van hen die voor korte of lange tijd in de buik van het ziekenhuis vertoeven. Hij pakt niet alleen pintjes met patiënten en bezoekers, maar dwaalt ook vaak door de eindeloze gangen of stapt eens een praktijk binnen voor een praatje met een dokter.
Deze interviews zijn momentopnames, beelden van mensen op doortocht in een ziekenhuis. Zoveel mensen, evenveel verhalen en Jans nieuwsgierigheid is onbegrensd. Bovendien stelt hij de juiste ragen. Openhartig vertellen zijn gesprekspartners over hun ziekte, hun leven, hun eenzaamheid, hun hoop of wanhoop.