Mijn zus draait zich nog een keer om. Moeizaam. Ze leeft nog en in een moment van irrationele ontreddering denk ik: misschien hebben ze zich vergist! Misschien moet ik de euthanasie annuleren en haar terug artificieel laten voeden. En komt ze terug op krachten. De oncoloog heeft verkeerde conclusies getrokken, hij heeft de scan slecht geïnterpreteerd. Iedereen kan zich vergissen. Of erger: die dokters, het kan hen niet schelen, ze zeggen maar wat. Ze zijn ons gezeur en mijn zus beu. Eigenlijk zijn er helemaal geen uitzaaiingen in haar hersenen. Ze is gewoon heel zwak, maar met wat extra vitaminen komt alles goed en we gaan vanavond samen naar huis bij mama en kijken met zijn drietjes naar televisie in de zetel met de pyjama aan en morgenvroeg gaan we weer naar school…

Op 28 november 2005 werd het leven van Anna Vander Taelen beëindigd. Ze leed aan kanker. Haar jongere broer Luckas schreef deze tekst tijdens en over haar laatste dagen. Waar ben je nu? is een zeer persoonlijke reflectie over de eindigheid van het leven, de onvermijdelijke dood en ons onvermogen om hiermee om te gaan.

Ik barst in tranen uit en vraag ontredderd aan mijn zus: ‘Waar ben je nu? Waar ben je nu?’ Ze zal me nooit meer met een trieste glimlach kunnen geruststellen dat ze wel weet waar ze is.