Veel filosofen van de twintigste eeuw waren het met Nietzsches stelling eens dat God dood is, in ieder geval als onderwerp van de filosofie. Het goddelijke bouwwerk was afgebroken en in de ruïnes had een filosoof niets meer te zoeken. Hooguit kon godsdienst nog als verschijnsel, als fenomeen, worden bestudeerd. God zelf verschijnt echter niet. Hoe kan Hij dan een studieobject zijn voor fenomenologen?

Desalniettemin maakte God een merkwaardige comeback in de fenomenologie. Filosofen als Derrida, Marion, Vattimo, Henry en Ricoeur ruimden toch een plekje in hun denken in voor de Allerhoogste van het christendom. Het vaak felle commentaar van collega's ten spijt, meenden zij juist wél iets waardevols te kunnen vinden in de ruïnes van het goddelijke bouwwerk.

De auteurs van dit boek reflecteren kritisch op deze curieuze ommekeer in de fenomenologie. Hoe is de wending te duiden? Als een goddelijke inval of als wijsgerig hoogverraad? Geven de genoemde filosofen het kritisch constitutieve denken op? Of wijzen zij juist op een blinde vlek in dat denken?