De filosofie laat zich niet inkapselen in het keurslijf van een instantie die klaarstaat met pasklare antwoorden op allerlei concrete vragen, en al evenmin in het cocon van een academische discipline die de werkelijkheid inpast in haar zelf gecreëerde speculatieve systemen. Deze weigering geldt bij uitstek voor de filosoof die de levenskunst propageert. Voor hem kan de filosofie nooit de toetssteen van het leven zijn. Veeleer is het omgekeerde het geval: het leven zelf vormt altijd de toetssteen van de wijsgerige reflectie. En daarbij wenst de wijsgeer zich zo weinig mogelijk te vergissen. Hij is niet de eerste die zich met de raadselen van het leven bezighoudt, en dat weet hij maar al te goed. Hij gaat dan ook graag te rade bij zijn voorgangers, bij de levenservaring die opgeslagen ligt in de wijsgerige reflectie van hen die het oordeel van de geschiedenis hebben doorstaan. Dat geldt ook voor de filosofen die in dit boek aan het woord komen. Hun teksten behandelen alle de vraag naar de verhouding tussen filosofie en levenskunst, maar werken deze vraag uit vanuit diverse invalshoeken, situeren haar in verschillende periodes en laten zich inspireren door de levenservaring én de interpretatieve kracht van uiteenlopende denkers.