Friedrich Nietzsche staat alom bekend als de filosoof met de hamer, die met zijn vernietigende kritiek op de waarheid, de moraal, en de religie onze heilige huisjes tegen de vlakte werkt. God is dood. Toch is Nietzsche geen nihilist. Na de sloop probeert hij de braakliggende ruimte opnieuw te bebouwen, teneinde het dreigende nihilisme juist te overwinnen: herwaardering van alle waarden.
In deze toegankelijk geschreven studie probeert André van der Braak Nietzsches bouwplan voor een nieuwe, dionysische filosofie te reconstrueren aan de hand van de existentiële imperatief die heel zijn werk doortrekt: men moet worden, wat men is!
Wat kan Nietzsche hebben bedoeld met zo'n paradoxale aansporing? Moeten we onszelf soms vervolmaken tot we ons hoogste zelf hebben gerealiseerd? Moeten we onszelf wellicht scheppen, als de kunstenaars van ons eigen leven? Of gaat het erom voortdurend de vaste grond onder onze eigen voeten weg te maaien, onze behoefte aan houvast te frustreren, in een nooit eindigende zelfoverwinning? Maar wie of wat is dat 'zelf' dan eigenlijk?
In het late werk van Nietzsche lijkt het er steeds meer op dat we onszelf juist moeten vergeten, teneinde te worden, wat we zijn. De mysterieuze figuur van Dionysos komt hier om de hoek kijken, en Nietzsche grijpt verrassend terug op de Griekse mysteriegodsdiensten om, na de dood van God, nieuwe manieren te vinden om over het goddelijke te spreken.