Verhalen zijn in onze cultuur altijd populair geweest. Kinderen willen steeds opnieuw naar een verhaal luisteren en ook na de kindertijd blijven verhalen, zowel in boekvorm als op het witte doek, zeer geliefd. De status van het verhaal lijkt daarmee omgekeerd evenredig te zijn. Verhalen zijn er volgens velen vooral voor het vermaak. Wie serieuze informatie over de werkelijkheid wil hebben, kan zich volgens deze opvatting beter tot de resultaten van wetenschappelijk onderzoek wenden. Daarbij vergeleken zouden verhalen niet meer zijn dan 'irrationele fabels'.

In dit boek wordt deze veronderstelling onderzocht. Door een nauwkeurige beschrijving van historische, fictionele en religieuze verhalen wordt duidelijk op welke wijze er binnen verhalen wordt geargumenteerd en welke vorm van rationaliteit het kritisch reflecteren op verhalen kan aannemen. Veel aandacht wordt daarbij besteed aan het type verhalen dat in onze cultuur wellicht de grootste invloed heeft uitgeoefend: het bijbelverhaal.