De hier bijeengebrachte essays gaan voor een groot deel over clichés, veel gebruikte en weinig doordachte uitspraken, een verwaarloosde provincie van de taal aan de grens van de tautologie. Het vermoeden of de achterdocht, waarmee zij worden benaderd, houdt verband met de veronderstelling, dat clichés ontstaan op de plaats waar ook beslissende inzichten ontstaan, maar dat zij die plaats weer snel en bijna in paniek verlaten, Zij blijven levenslang evasief en vaag, zoals ook spreuken dat doen. Om de implicaties ervan te doorzien moeten we telkens weer naar die plaats terugkeren en de bodem ervan onderzoeken op sporen die zij bij hun overhaaste vlucht hebben achtergelaten. Op de eenvoudigste manier samengevat cirkelen als deze essays als een soort van verbale omwegen terugkomende refreinen rond de elementaire zekerheid dat de identiteit van dingen niet allen niet te herleiden is tot die van andere dingen, zoals wordt geprobeerd met formules als 'niets anders dan...', maar dat zij ook niet op een andere manier kan worden uitgedrukt dan door de telkens herhaalde aanduiding van hun concrete bestaan. Het belang van zulke aanduidingen ligt niet in de verbale orde, haar systematiek en haar pretenties, maar in het feit dat de dingen waarnaar zij verwijzen, werkelijk bestaan en niet door woorden te vervangen zijn. Ook de best gekozen woorden poneren uiteindelijk iets buiten de ruimte van de taal en van het denken en kunnen alleen maar inleiden tot een woordeloos beschouwen.