Heidegger is onmiskenbaar een van de belangrijkste filosofen van deze eeuw. Tegenover het belang van zijn denken staat de twijfel. Twijfel allereerst veroorzaakt door de duisterheid van zijn denken, zijn taalgebruik dat vaak als gekunsteld wordt ervaren, en de ongrijpbaarheid van wat Heidegger beweegt: het alomvattend Zijn. Deze twijfel wordt eveneens opgewekt doordat Heidegger na de machtsovername in 1993 onmidellijk voor Hitler viel en zijn denken nationaal-socialistisch inkleurde. Deze flirt duurde niet langer dan één jaar, maar Heidegger heeft nooit openlijk afstand van deze periode willen en/of kunnen nemen. Bijgevolg versterkt de ene twijfel de andere; hoort de duisterheid bij de onfrisheid als keerzijde van dezelfde medaille? Of is Heidegger de tragische figuur, die in de politieke chaos van de late Weimar-republiek ook in zijn eigen denken geen licht en leiding meer vond? De vraag naar de samenhang , niet alleen binnen de leer maar juist met het leven zelf, is de meest intriger