´Ik speelde accordeon in een vrouwenorkest in Birkenau, was kindermeisje van kampcommandant Kramer in Bergen-Belsen, werkte na de bevrijding voor Margaret Montgomery, keerde op 22-jarige leeftijd berooid en als enige overlevende van een grote familie terug naar Nederland waar ik de draad van het leven weer op moest pakken.´ Deze sobere woorden tekenen de wijze waarop Flora Schrijver vertelt over wat haar in de oorlog is aangedaan. Het aanvankelijke ongeloof in de onmenselijkheid van de dreigende ´Vernichtung´, de beschrijving van het gedwongen afscheid van familieleden, de gruwelijke willekeur, de stank van de crematoria, het marcheren op de muziek van de medegevangenen vormen een decor van het spookachtige kampleven dat voor vrije burgers, zoveel jaren later, nauwelijks te bevatten is.