In de Renaissance vormden tuinen een belangrijk onderdeel van de buitenplaatsen, de huizen in de stad en de paleizen van de burgerij en de adel. De tuin was naar het voorbeeld van de klassieke wereld een soort geïdealiseerd landschap voor een aangename verpozing. Tegelijkertijd ontstond de behoefte aan kennis over tuinen – en hun geschiedenis -, over de bloemen- en boomsoorten die men kon planten en over de praktische regels voor aanleg en onderhoud. Voor al deze verschillende aspecten ontwikkelde zich een eigen literatuur waarin illustratie een belangrijke en stimulerende rol speelden. Met de publicatie in 1583 van zijn Hortorum viridariorumque elegantes & multiplicis formae is Hans Vredeman De Vries de eerste ontwerper die het publiek voorzag van een dergelijke serie tuinontwerpen. Het boek handelt over ‘sierlijke en veelsoortige afbeeldingen van tuinen en boomgaarden (parken) vakkundig uitgetekend naar de maatstaven van de kunst der architectuur’. Terwijl de tentoonstelling ruim 60 werken toont, waaronder alle prenten van Vredemans tuinontwerpen, zoomt de bijbehorende publicatie naar deze 60 werken ook in op nog bestaande Renaissancetuinen in Europa.