De eerste ‘gastarbeiders’ kwamen in de jaren vijftig naar ons land om de snelgroeiende Nederlandse economie vooruit te helpen. Het verblijf van de ‘gastarbeiders’ zou slechts tijdelijk zijn. Het liep anders. De meesten bleven hier en verlengden hun arbeidscontract keer op keer, totdat zij onder ogen moesten zien dat hun leven zich in Nederland afspeelde. Maar de arbeidsmigranten hadden niet alleen handen om te werken, ze hadden ook een hoofd en een hart. En een gezin. Ze eisten als mens een plaats op in de Nederlandse samenleving. Diezelfde samenleving schoot hier echter tekort: ze had hen als werknemers hard nodig, maar weigerde in sociaal en cultureel opzicht ruimte voor hen te maken. Vanaf de jaren zestig ontstonden dan ook felle discussies over onderwerpen die nu opnieuw in het brandpunt van de belangstelling staan: gespreide huisvesting, onderwijs aan buitenlandse kinderen, criminaliteit, al dan niet veroplicht de Nederlandse taal leren. Dit boek legt de geschiedenis en achtergronden bloot van deze actuele politieke vraagstukken. Door de getuigenissen van de betrokkenen zelf is het een menselijk document geworden. de anonieme ‘gastarbeider’ wordt in dit boek een persoon met een gezicht die zich ver van huis staande moest houden in een vreemde en soms vijandige samenleving. Berustend of verbitterd, maar vaker strijdbaar en vol goede moed vertellen buitenlandse mannen en vrouwen hoe hun leven eindigde en opnieuw begon in het land ‘waar het geld op straat ligt.’ inmiddels is het niet meer de vraag of ze integreren, maar hoe. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt niet alleen bij de immigranten, de hele Nederlandse samenleving zal daar een bijdrage aan moeten leveren. Een gouden armband noemen Turken dat, een investering in de toekomst.