Ceija Stojka was zes jaar toen ze met haar zusjes, broertjes en moeder werd gedeporteerd naar Auschwitz. Haar verhaal is de eerste getuigenis van de manier waarop de Roma de verschrikkingen van de concentratie- en vernietigingskampen hebben beleefd. De Romavrouwen staan elkaar bij en delen alles met een vanzelfsprekendheid die ontroert en ontzag inboezemt. Hij ijzersterke wil tot overleven, hun vindingrijkheid, hun vermogen om het leven te nemen als het komt en hun eigenheid en zelfrespect te behouden hebben hen geholpen de hel van het kamp te doorstaan.