Die avond kan ik niet ophouden met huilen. De honger doet me pijn. De hele tijd zit ik op mijn vingers te kluiven. Ik moet overgeven, maar er komt niets anders uit mijn mond dan draden slijm. Af en toe zegt mijn moeder tegen me: ‘Stil maar, we gaan naar Tanger. Daar is brood in overvloed. Als we in Tanger zijn, hoef je niet meer om brood te huilen. De mensen daar eten totdat ze genoeg hebben.’ Mijn broer Abdelkader huilt niet. Mijn moeder zegt: ‘Kijk naar je broer! Die huilt niet. En jij wel!’ De werkloosheid en de honger verdrijft de familie Choukri uit de Rif naar de grote stad. Mohammed groeit op, zwervend langs de straten van Tetouan. Zijn hardvochtige vader mishandelt vrouw en kinderen, en spendeert Mohammeds bijdrage aan het gezinsinkomen volledig aan alcohol. Al snel vlucht Mohammed naar de havenstad Tanger, waar hij zich in leven houdt met jongensprostitutie en smokkelarij. Zonder toekomst zwerft hij door café’s en bordelen, voortgejaagd door de herinneringen uit zijn kinderjaren. In de strijd om het bestaan is alles geoorloofd en bieden alleen drank, drugs en seks enige verlichting.