De levensloop van Laura X. heeft de vorm van een lange, beweeglijke en grotendeels onzichtbare dans. Reeds op jonge leeftijd toonde zij met ongewone heftigheid een voorliefde voor de vrije dans. Ook later tijdens haar loopbaan als danseres was zij er hartstochtelijk van overtuigd dat dansen net als het leven moet bestaan uit 'de kunst om de eigen sporen na een inspirerende werveling zo snel mogelijk weer uit te wissen,'zoals zij in een brief aan ouders schreef. In een poging de kronkelende lijn van haar levensloop zichtbaar te maken vertelt Laura X. verschillende verhalen en komt daarbij voor een aantal zwarte gaten te staan. Uit welke stof bestaan herinneringen? Hoe is het mogelijk dat je hele gezichten vergeet? Hebben onze schaduwen een kleur? Je weet niet wie je denkt dat je bent als je 'ik' zegt. Het resultaat is een fascinerende roman vol poëtische observaties, waarin Laura X. reflecteert over haar leven. 'Wie danst draait zich dol, wie leeft heeft het nakijken.'