Er gaat veel fout in de wereld. De kredietcrisis laat zien welke gevolgen collectieve verblinding kan hebben. Maar ook overheidsbeslissingen pakken vaak verkeerd uit. Dikwijls komt dat omdat discussies onvoldoende open worden gevoerd. Politici zijn ervan overtuigd dat er een nieuwe spoorlijn of een nieuw gevechtsvliegtuig moet komen en dulden daarbij geen tegenspraak. In kleine groepen heerst vaak een vorm van zelfcensuur: men wil niet uit de toon vallen. Het publieke debat wordt soms gehinderd door taboes uit het verleden, waardoor bijvoorbeeld de schaduwkanten van de multiculturele samenleving veel te lang onbespreekbaar zijn gebleven. In al deze gevallen heerst consensusdrang: het negeren van essentiële informatie vanwege psychologische, morele of sociale factoren, met beleidsfiasco's als gevolg. 'In Rijdende treinen en gepasseerde stations' wordt een groot aantal uiteenlopende gevallen van consensusdrang in de Nederlandse politiek beschreven door auteurs die zich hebben toegelegd op het betreffende beleidsterrein. De makers willen vooral het gevaar van consensusdrang aan te kaarten, zodat soortgelijke beleidsfiasco's in de toekomst kunnen worden vermeden.