'Waarom heb je gebeld, mens? vraagt Stacey. We zijn nog aan 't overdragen. Mevrouw Winkel slaat haar handen voor haar gezicht. Ik moet nodig. Na de overdracht mag je pas weer bellen, zegt Stacey, over een kwartier, zeg maar. Ze tikt met de lange, rozegelakte nagel van haar wijsvinger tegen haar horloge en maakt rechtsomkeert.' Het is het grootste publiek geheim van verpleeghuizen: dat dementerende ouderen er vaak eenzaam en niet goed verzorgd hun laatste dagen moeten slijten. Ardy Stegeman werkte vijf jaar in de ouderenzorg en zag daar met eigen ogen hoe de kwaliteit van de verzorging daalde. Er is onvoldoende tijd voor basale zorg als wassen, aankleden en helpen bij het eten, en al helemaal geen tijd voor de eigen verhalen van de bewoners, terwijl kennis daarvan juist bij de zorg voor dementerende ouderen essentieel is. Stegeman vertelt over mevrouw Lewis, die nauwelijks durft te drinken als Mike dienst heeft, omdat hij haar niet vaak genoeg naar de wc brengt. Over de jongdemente mevrouw Post, die door het gebrek aan toezicht niet veilig is voor de grijpgrage handen van meneer Prins. Over de eenzame meneer Hoek, na wiens dood blijkt dat hij toch kinderen had. Het zijn aangrijpende verhalen, waarmee Ardy Stegeman tegelijkertijd de bewoners hun waardigheid teruggeeft en het management aanklaagt.