Een vader: 'Als ik met mijn dochtertje van Me wandel, blijven we bij elk bloemetje staan. Ik kom in een totaal ander ritme dan dat van vergaderen, faxen en deadlines.' Onthaasting als cultuurkritiek. Door de toenemende participatie van vrouwen aan het arbeidsproces blijft er steeds minder tijd over voor de zorg voor kinderen, buren, ouders en sociale activiteiten zolang althans mannen op de oude voet doorgaan en betaald werk prioriteit geven boven hun gezin. De strakke dagindeling waar betaald werk toe dwingt wordt klemmender. De arbeidsproductiviteit in Nederland is enorm, maar de vermoeidheid en net aantal gevallen van burn-out eveneens. Vincent Duindam pleit in dit boek voor een grotere participatie van vaders, met drie argumenten: het geeft mannen een hechtere band met hun kinderen, een betere relatie met de partner en een uitgebalanceerder leven waarin werk en zorg een evenredige plaats krijgen. Zorgende vaders is gebaseerd op een onderzoek naar de motivatie en ervaringen van 182 vaders die ervoor gekozen hebben geen buitenstaander in hun gezin te zijn: een kleine, maar belangrijke voorhoede. Zij zijn aan het woord over beloningen en belemmeringen van participerend ouderschap. Duindam pleit voor de loskoppeling van zorg en gender, en de herwaardering van huishoudelijk werk. Hij illustreert zijn betoog met zijn visie op seksespecifieke socialisatie. Wat weerhoudt mannen van grotere betrokkenheid? Is dat de biologie, is dat de genderidentiteit, is het het voorbeeld dat ze hebben meegekregen van hun eigen ouders? Het boek wordt besloten met een aantal aanbevelingen voor hulpverleners.