Toen Freud de vrouw een duister continent noemde, een raadselachtig landschap waar lichaam en geest elkaar in ongeziene innerlijke sporen ontmoeten, bevestigde hij het gebarsten beeld dat men rond de eeuwwisseling had van de vrouw. De vrouw was raadselachtiger, minder doorzichtig dan de man. Ze was lichamelijker en tegelijk brozer. De vrouw was anders, een gevangene van haar eigen biologie. Sinds de tweede helft van de negentiende eeuw wemelt het van de verhalen over de zwakke vrouw, over ziekelijke echtgenotes, moeders en dochters die dagen, maanden, ja zelfs hun hele leven in bed doorbrengen. En nog steeds gaat de vrouw vaker naar de dokter en gebruikt ze meer medicijnen dan de man. Karin Johannisson onderzocht een veelheid van medische en statistische gegevens, boeken over etiquette en opvoeding, brieven, dagboeken en letterkundige werken. Beelden van buitenaf vulde zij aan met beelden van binnenuit. Het resultaat is een uiterst leesbare cultuurhistorische beschrijving van de vrouwelijke ziekterol en haar ontstaan in de spreekkamers, collegezalen en operatiekamers, in de slaapvertrekken, binnenkaniers en gesloten ruimten waar de vrouw zich bevond - leeg, ziek en vol verlangen.