De onschuldige vraag of hij ook kinderen heeft, beantwoordt de hoofdpersoon van het boek met een hartgrondig 'Nee'. Hij is Hongaar, schrijver en vertaler, en was als jongen in de oorlog in Auschwitz. Nu is hij een oudere man alleen. Zijn vrouw had genoeg van het moeras van het verleden en had met hem graag een kind willen hebben.
In een lange monoloog vertelt de ik-figuur waarom zijn kampverleden hem van het ouderschap weerhield: het is al haast ondoenlijk om zelf te overleven. Ook zijn schrijverschap wordt erdoor overheerst: 'Het schrijven is voor mij niets anders dan het onophoudelijk delven van het graf waaraan anderen, die boven de wolken wonen, mee graven.'