Op 1 juni 2006 krijgt de dan veertienjarige Jaleesa te horen dat ze kanker heeft. De periode daarop wordt er een van ziekenhuisbezoeken, chemokuren en alles wat daarbij hoort. Ze heeft een dagboek bijgehouden waarin ze alles opschrijft wat ze meemaakt en dat is dit boek geworden. Naast de ziekenhuisgebeurtenissen schrijft ze ook over de gewone dingen waar een vijftienjarige mee te maken heeft: vriendjes, liefdes, schoolopdrachten en vriendinnen.Ik was helemaal niet bang of zenuwachtig. Dat was ook helemaal niet nodig. Dit hele gedoe past niet bij mij, niet in mijn leven. En de dokter zou me ook zo komen vertellen dat ik naar huis kon en dat het allemaal een grote vergissing was. Maar het was geen vergissing, ik was wel ziek en ik hoorde wel degelijk thuis in een ziekenhuis. Ik was vanaf nu een patiënt. En dat allemaal door wat dokter Beishuizen, mijn toekomstige oncoloog, me vertelde: ‘Toen ik met je ouders praatte heb ik het woord kanker gebruikt, want dat is wat je hebt.’