Wanneer de verteller zijn zes jaar oude zoon Ryota meeneemt naar zijn wekelijkse zen-meditatie, is dat niet om de jongen in te wijden in de eeuwenoude rituelen van het zen-boeddhisme, maar veeleer om zijn moeder een ochtend rust te gunnen. Als Ryota twee jaar later vertelt dat hij een zenmonnik wil worden reageert zijn vader dan ook verbaasd. Hij neemt aan dat dit verlangen wel weer voorbij zal gaan. Ryota lijkt immers in niets op een zenmonnik: hij is dol op televisieshows, eet McDonaldshamburgers en speelt op straat als ieder ander kind. Hij volhardt echter in zijn verlangen en iedere zondag blijft hij trouw naar de tempel gaan om onderricht in zen te krijgen. Tenslotte zal hij zijn huis, zijn familie en zelfs zijn geboortenaam opgeven om een monnik te worden in de ascetische wereld van een zen-tempel.