‘Trapped in een haren pakje!?’ Zo karakteriseerde striptekenaar Flip Fermin zijn hond: als een weldenkend maar beklagenswaardig wezen dat in zijn vacht gevangen zit. Dier, maar eigenlijk mens. Die hybride levensvorm – half dier, half mens – gedijt nergens beter dan in de stripwereld, waar Ignatz Mouse al sinds 1913 bakstenen gooit naar het verliefde hoofd van Krazy Kat. En ook in Duckstad en Rommeldam maken en maakten pratende en aangeklede dieren decennialang de dienst uit.Als deze dieren sprekend op mensen lijken, waarom vinden we ze dan zo leuk? Misschien omdat we zelf ook aangeklede dieren zijn. We vliegen naar Mars, goochelen met aandelenkoersen, hebben het moleculaire koken uitgevonden en digitale communicatie, maar we worden geregeerd door hormonen, hartslagen en honger. We slaan elkaar om het minste of geringste de hersens in en hollen om het hardst in bomvolle stadions. Vergelijk dat eens met het beschavingsniveau van Guust Flaters depressieve meeuw, of met het filosofisch raffinement van knuffeltijger Hobbes of met het intellectvan Snoopy die Oorlog en vrede leest (één bladzijde per dag). In Een boktor met gesteven kraagje, geschreven in het kader van het thema van de Boekenweek 2009, worden de verschillende verschijningsvormen van het stripdier bestudeerd, gerubriceerd en afgebeeld.