In de 15de eeuw kwam in Italië de renaissance tot volledige bloei dankzij de ondersteuning van kunstminnende rijke families. Handel, industrie en bankwezen lagen aan de basis van hun welvaart maar zij vervulden ook een belangrijke politieke rol in deze woelige periode waarin Italië verscheurd werd door bloedige interne en externe twisten en oorlogen. De fysieke, maar ook de mentale gezondheid van de lokale leiders heeft hierin een hoofdrol gespeeld die in de klassieke geschiedschrijving soms sterk wordt onderschat. Huwelijken, soms alleen geïnspireerd door politieke en opportuniteitsmotieven, hebben de verspreiding van negatieve, pathologische en erfelijke trekken sterk in de hand gewerkt en soms geleid tot het uitsterven van schitterende families. Levensstijl, voedingsgewoonten en seksueel gedrag hebben geleid tot het verschijnen van ziektepatronen die de levensduur beperkten of zelfs de kwaliteit van het beleid in het gedrang brachten.

Aan de hand van documenten, brieven, de studie van portretten en vooral paleopathologisch onderzoek, recent uitgevoerd met moderne technieken op stoffelijke resten, werd getracht een klinisch beeld te reconstrueren van enkele hoofdfiguren uit deze fascinerende periode.

Het accent ligt op de Medici van Firenze, maar ook de Gonzaga van Mantova en de d’Este van Ferrara worden in detail bestudeerd in dit eerste deel van de Medische verhalen uit de Italiaanse renaissance.

Prof. dr. em. Ivo De Leeuw studeerde medische wetenschappen in Brussel en Boston en werd geneesheer-internist met een specialisatie in de endocrinologie-diabetologie. Hij was voltijds professor aan de Universiteit Antwerpen en diensthoofd endocrinologie, metabole ziekten en voedingspathologie aan het Universitair ziekenhuis Antwerpen. Zijn onderzoekswerk werd erkend door het behalen van een ‘Fellowship of the Royal College of Physicians’ te Edinburg en een eredoctoraat van het Purkyne-instituut in Tsjechië. In zijn vrije tijd legde hij zich toe op het bestuderen van de geschiedenis en ziekten van de grote Italiaanse families uit de renaissanceperiode, waarover hij vele artikels publiceerde en voordrachten gaf, onder meer voor de Académie Belge de Médecine. Sedert zijn emeritaat in 2002 kan hij zich volledig wijden aan zijn passionele belangstelling voor dit aspect van de medische geschiedschrijving.