Omdat taal meer is dan een communicatiemiddel maar ook expressie geeft aan een cultuur, geeft de relatie taalpolitiek in vele landen aanleiding tot problemen, zeker als sociaal ongelijkwaardige taalgemeenschappen er naast elkaar leven. Vooral in de grensgebieden komen dan heel complexe linguïstische situaties tot stand. De politiek speelt op deze processen in. Maatregelen om de taaldominantie te verstevigen, beschermende wenen in het voordeel van de gedomineerde taal, waarin ook territoriale afbakeningen zijn inbegrepen, en het inschakelen van pacificatiesystemen zijn enkele bekende taalpolitieke strategieën.
België is dus geen unicum, maar wel een heel interessante casus. Meer dan een eeuw lang stond de taalpolitiek er in het centrum van de politieke belangstelling. Met de meest verscheiden modellen werd er met wisselend succes geëxperimenteerd. Daardoor kwam er een hoogst origineel maar ook zeer complex labyrint van taalwetgeving tot stand, waardoor slechts een aantal ingewijden hun weg vinden. Maar bovenal had er een bijzonder merkwaardige evolutie plaats: de taal met de hoogste status, het Frans, verloor in toenemende mate zijn dominante positie. Het doel van de auteurs van dit historische overzicht bestaat er dan ook in om de verschillende fasen van deze evolutie in hun complexiteit te beschrijven. Vooral willen ze een poging doen om deze evolutie te begrijpen, niet enkel vanuit de sociaal-politieke en culturele verhoudingen in het eigen land, maar ook met op de achtergrond een aantal algemene taalpolitieke strategieën, zoals die overal ter wereld ingeschakeld werden en worden.