De razendsnelle opmars van Nieuw Links beschrijft de meest enerverende periode uit de geschiedenis van de volgelingen van Tien over Rood, een boekje dat de bedoeling had de Partij van de Arbeid wakker te schudden in de late 60-er jaren.
Inderdaad blijkt uit dit zeer persoonlijke relaas hoe snel partijen van karakter kunnen veranderen.
Toch kan de titel ook met enige ironie worden gelezen, want er was veel tegenwerking en manipulatie van de kant van het toenmalig establishment met als exponenten Joop den Uyl en Anne Vondeling.
Zij voelden zich belaagd en waren pas bereid een stukje macht in te leveren toen het de beste garantie leek tegen machtsverlies en niet omdat ze opkwamen voor een verfrissingsbeurt van de PvdA.
In de beschreven periode werd veel kostbare energie gestoken in een afmattend machtsspel tussen de beroepspolitici in Den haag en de auteurs van Nieuw Links.
Daarna werd alles anders. Er kwam vertrouwen in de man, die tenslotte in 1971 partijvoorzitter zou worden. Toen was het uit met de machtsspelletjes.
Sterker: er onstond een creatieve samenwerking tussen de generaties, die tenslotte leidde tot de geboorte van de meest linkse regering, die Nederland ooit gehad heeft.
Er zit ook nog een niet te verborgen wenk aan de PvdA in dit boek.
Als er behoefte is aan een nieuwe beweging binnen de sociaal-democratische partij is dat er een, die permanent de strijd aanbindt met elke poging van carrièrejagende, autistische, zelfvoldane, meeloperige types, die van de PvdA weer eens een lekkere bestuurspartij willen maken.