In mijn herinnering gingen we op zondag altijd naar het graf.
Het graf van Jantje.
Ons wekelijkse uitje.
Een gezellig fietstochtje met rouwbeklag.
En altijd weer verse plantjes.
Als een teken van leven.

Voor ons is Jan altijd Jantje gebleven.
De oudste broer die we ons nauwelijks meer herinneren of nooit hebben gekend.
De broer van altijd diezelfde paar foto's.
Een kind van nog geen tien toen hij werd doodgeschoten.
Vandaar, Jantje voor altijd.

Het gebeurde bij de bevrijding van Groningen in april 1945.
Een verdwaalde kogel, naar ze zeiden.
Alsof die zo maar uit het niets gekomen was.

Zestig jaar later blijkt dat die kogel niet echt was verdwaald.
Er werd gericht geschoten.
Een noodlottig incident.