Zelfs voor Italië, waar het verre verleden voor het oprapen lijkt te liggen en de musea vol staan met opgegraven schatten, was het een bijzondere vondst. Zoals zo vaak in een land met zoveel archeologische vindplaatsen, werd de ontdekking bij toeval gedaan. Toen werklui in 1968 bij het verbreden van de hoofdweg naar Rimini, aan de Adriatische Zee, bij het stadje Verucchio op een paar graven stuitten en wat urnen en andere artefacten blootlegden, keek niemand daar van op. Het werk werd stilgelegd tot de geeigende instanties op de hoogte waren gebracht en het hoofd van de archeologische dienst van Emilia-Romagna, Gino Vinicio Gentili, poolshoogte kwam nemen. "Ik zag meteen dat er interessant materiaal lag," zei hij, "een bronzen vaas in de vorm van een kylix, houtsnijwerk, gouden plaques en barnsteen." Het jaar daarop begon de reddingsoperatie, en in 1972 waren ruim 150 graven blootgelegd. In september en oktober van dat jaar gingen de harten weer sneller kloppen toen de poreuze bovengrond op bijna drie meter diepte overging in waterdichte klei en Gentili en zijn team twee grafkuilen ontdekten, die eeuwenlang verzegeld waren geweest in een luchtloos mengsel van water en leem. Het eerste vertrek, dat was beschermd door het slijm van insekten en rottingsbacteriën, had een plafond van stevige eikehouten balken, ondersteund door twee dwarsbalken en twee boomstammen, die als pilaren dienden. Verspreid rond de pilaren lagen een helm, een bronzen situla of urn en een grote pot met barnsteen, gouden pennen en andere voorwerpen.