Elisabeth Eybers werd in 1915 in Zuid-Afrika geboren en debuteerde op 21-jarige leeftijd met Belydenis in die skemering (1936), de eerste bundel Afrikaanse gedichten door een dichteres. Voordat zij in 1961 van Johannesburg naar Amsterdam verhuisde, publiceerde ze zes andere bundels en veroverde ze de prestigieuze Hertzog-prijs. In Amsterdam bleef ze in het Afrikaans dichten; tot en met 1997 veschenen er bij Querido twaalf bundels, waarin zij op onnavolgbare wijze over liefde, verlangen, heimwee, buitenstaanderschap, ouderdom en de dood dicht. Ondanks de grote afstand tussen haar en Zuid-Afrikaanse lezers is haar aanzien in de Afrikaanse letterkunde altijd groot geweest; maar ook in de Nederlandse letterkunde heeft zij zich inmiddels een vooraanstaande positie verworven, zoals blijkt uit de toekenning van de Herman Gorter-, Constantijn Huygens- en P.C. Hooftprijzen. Deze erkenning is een duidelijk bewijs van haar unieke positie in de letterkunden van twee taalgebieden.
In Afstand en verbintenis wordt op fascinerende wijze verteld hoe zowel Zuid-Afrika als Europa, zowel het Afrikaans als het Nederlands Eybers' poëzie hebben gevormd. Eybers laat typisch Nederlandse zaken, zoals het Vondelpark, merels en krokussen, een rol in haar gedichten spelen, maar ook de ruimte en helderheid van haar Zuid-Afrikaanse jeugdwereld blijft steeds een bron van verwondering. Lezers worden ingeleid in de dubbele wereld van Elisabeth Eybers door besprekingen van specifieke gedichten, die aantonen welke invloed ballingschap, heimwee en haar bewustzijn van de naderende dood op haar werk hebben gehad. Zij komt ook zelf aan het woord in thematisch geordende interviews die de afgelopen vijfendertig jaar met haar zijn gevoerd.

Een fascinerende inleiding in het werk van een van Nederlands en Zuid-Afrika's meest prominente dichters.