Freud en de psychoanalytici na hem gingen ervan uit dat het kind zich aan de moeder hecht omdat het voedsel en liefde nodig heeft om te overleven. Dat standpunt blijkt echter niet houdbaar te zijn: het kind hecht zich spontaan aan zijn moeder. Hoe kunnen we de hechting als een primaire drift begrijpen en tegelijkertijd trouw blijven aan Freuds pathoanalyse van het bestaan?