Was solidariteit lange tijd het banier van socialisten en communisten, vandaag nemen politieke parijen van allerlei signatuur, kerken, humanitaire organisaties, zorginstellingen en sociale bewegingen de 'solidariteit' op in hun statuten. De veelzinnigheid en populariteit van het woord is een van de redenen waarom de roep om (meer) solidariteit ook irritatie en scepsis oproept. Wordt onder deze vlag niet de idylle van een naar binnen gekeerde, homogenen gemeenschap gekoesterd? Heeft de daaraan tegengestelde droom, die van een broederlijke, solidaire mensheid zonder grenzen zich werkelijk losgemaakt van de totalitaire erfenis van de solidariteit? En hoe komt het dat solidariteit vandaag voor velen niet meer is dan een opwelling van medelijden? De auteurs van Solidariteit: filosofische kritiek, ethiek en politiek delen de intuïtie dat het in een werkelijk mondiaal wordende wereld van groot belang is om solidariteit als ethische competentie en als politieke praktijd opnieuw te doordrenken. Naast een kritische reconstructie van overgeleverde betekenissen en denkgewoonten, stellen zij vragen als: door welke ethische vermogens wordt solidariteit in onze tijd mogelijk gemaakt? Hoe kan de moderne democratie bijdragen aan het 'samenleven van verschillenden'?