In dit boek worden euthanasie en hulp bij zelfdoding in Nederland vergeleken met analoge gebeurtenissen in andere culturen en in vroegere tijden. De-Nederlandse samenleving is bepaald niet de enige waar levensbeëindiging op verzoek binnen een geïnstitutionaliseerd kader voorkomt. Hoe verschillend de motieven tot het verzoek tot levensbeëindiging, de motieven om te helpen en de vormgeving ook zijn, gemeenschappelijk is steeds dat de hulpgever (bij ons de arts) intermediair is tussen de hulpvrager (patiënt) en de samenleving. De hulpgever is dan ook de 'rode draad' door het hele boek. Naast een diepgaande analyse van euthanasie en hulp bij zelfdoding in Nederland geeft de auteur een indringende beschrijving van achtereenvolgens de Japanse samenleving, waar zelfdoding vaak als eervol, gerespecteerd en legitiem wordt beschouwd, de Inuit (Eskimo's), waar oude vaders en moeders meestal op hun eigen verzoek, worden achtergelaten in de vrieskou, het volk der Dinka (Sudan), waar de meester van de visspeer zich vrijwillig levend laat begraven en ten slotte India, waar de vrouw zich tesamen met haar dode echtgenoot laat verbranden. In het slothoofdstuk gebruikt de auteur de informatie uit andere culturen om tot voorstellen te komen voor de aanpak van knelpunten in de Nederlandse euthanasiepraktijk.