Het denken over wetenschap heeft in de twintigste eeuw een opmerkelijke ontwikkeling doorgemaakt. Aanvankelijk overheerst de opvatting van de logisch-positivisten dat wetenschappelijke kennis een speciale vorm van kennis is die op grond van haar rationele rechtvaardiging de voorkeur verdient boven andere vormen van kennis. Van dit geloof in wetenschap is momenteel weinig overgebleven. Het postmoderne relativisme is ook hier binnengedrongen met de stelling dat wetenschap slechts een mogelijke visie biedt op de werkelijkheid, gelijkwaardig aan iedere andere visie. Tegen de achtergrond van deze twee radicaal tegengestelde wetenschapsopvattingen staat in deze inleiding de aard van wetenschappelijke kennis centraal. Het boek bestaat uit drie delen. Deel 1 behandelt de vraag waarin wetenschappelijke kennis verschilt van overige vormen van kennis Deel 11 is gewijd aan de taal waarin wetenschappelijke kennis tot uitdrukking wordt gebracht. Deel 111 gaat over het onderbouwen van wetenschappelijke kennis. Dit deel wordt afgesloten met een verdediging van de opvatting dat wetenschap een rationele activiteit is, zij het in een aanzienlijk zwakkere zin dan de logisch-positivisten dachten. De in dit boek besproken modellen van wetenschap hebben een gemeenschappelijk kenmerk: het zijn ideaalbeelden van wetenschap. Deze dienen niet te worden verward met de werkelijkheid: de echte wetenschap is veel complexer dan de behandelde ideaalbeelden doen vermoeden.