De voortgaande individualisering heeft minstens twee kanten: enerzijds wordt zij gekenmerkt door de opmars van het walkman-ego, dat aangesloten is op een mondiale consumptiecultuur en onder voortdurende concurrentie- en prestatiedruk staat-, anderzijds brengt zij de bevrijding met zich mee uit de theemutscultuur, waarbinnen de identiteit van individuen bepaald werd door de dwingende normen en waarden van een geïnternaliseerde levensbeschouwing of politieke ideologie. Voortbouwend op het communicatietheoretische perspectief van Jürgen Habermas en op postmoderne en feministische inzichten, schetst Kunneman de contouren van postmoderne individualiteit aan de hand van drie thema's: vooruitgang, rationaliteit en normatieve professionaliteit. Hij laat zien dat de ruimte die is vrijgekomen door het afbrokkelen van de theemutscultuur de mogelijkheid biedt voor nieuwe, radicale articulaties van noties als gelijkwaardigheid, communicatieve openheid en verschil.