Hoe kunnen we in het reine komen met de eindigheid van ons leven, hoe moeten we omgaan met de kwetsbaarheid van onze levensvor-
men? Deze vraag kan beschouwd worden als het fait primitif van het denken van de ethica G.M. van Asperen.
Wij spannen ons voortdurend in om pijn, ziekte en dood uit te bannen, terwijl die toch onontkoombaar ons lot zijn. In de verwachtingen ten aanzien van de moderne gezondheidszorg, of in de onverzadigbare wens naar materiële overvloed, is deze eindigheidsontkenning werkzaam. De logica hiervan kan volgens Van Asperen alleen doorbroken worden door een politieke besluitvorming. Een publieke discussie is nodig over de levensvormen die een gedeeld bezit zijn van een gemeenschap en zinvolle keuzen eerst mogelijk maken. De kwestbaarheid van die levensvormen moet ons aller zorg zijn.