Plato meende dat emoties de ziel vastnagelen aan het lichaam. Kant sprak van ziekten van het gemoed. Pas in de laatste decennia worden emoties in de filosofie niet langer gezien als primitieve antithesen van de redelijkheid, maar als ervaringen met een eigen rationaliteit. Deze recente toenadering tussen emotie en rationaliteit wordt in dit boek onderzocht. Interessante uitkomst van dit onderzoek is dat de verschuivingen die in het traditionele vocabulaire te zien zijn verraden dat de filosofie zelf op drift raakt. Zij is niet langer spreekbuis van een neutrale bovenhistorische waarheid, maar weerspiegelt bewogenheid en engagement. De wijsbegeerte keert terug naar de rommelige tegenstrijdige wereld van alledag, de wereld van Alcibiades, niet die van Socrates en Plato.