De dood grijpt diep in ons leven in. Ze stelt ons voor tal van vragen. Binnen diverse religies en levensbeschouwingen hebben mensen naar wegen gezocht om haar zinvol ter sprake te brengen. In dit boek maakt de lezer kennis met een mogelijk perspectief: het eindigheidsdenken van de Franse theoloog Jacques Pohier (1926). Hij beklemtoont de 'alliantie van dood en leven' en stelt het natuurlijk karakter van de dood centraal. Pohier brengt in verscheidene teksten de thematiek van dood en eindigheid vanuit diverse contexten ter sprake: het organisch-biologische, het onbewuste, de menselijke autonomie en vrijheid tot zelfbepaling, de perceptie van de dood in onze westerse wereld, en de actuele vragen omtrent euthanasie en het recht op een waardig levenseinde. Voor Pohier's visie op de dood vormt de psychoanalyse een belangrijke voedingsbodem. In het Parijs van de jaren zestig werd hij beïnvloed door het denken van Jacques Lacan en Conrad Stein, met op de achtergrond het gedachtegoed van Freud. Pohier's visie vindt een concretisering op twee specifiek-theologische terreinen: godsleer en christologie. Het beeld van de Almachtige moet sterven om plaats te maken voor God, die als Schepper ruimte geeft aan het eigen leven van de mens. Analoog moet het beeld van de geofferde Christus sterven voor de figuur van Jezus, die hier en nu mensen inspireert tot een bevrijdende godsidee.