De residentiële hulpverlening aan kinderen en adolescenten kende de laatste decennia een enorme ontwikkeling. In plaats van een verzorgende of gezinsvervangende functie, kreeg ze veeleer een therapeutische opdracht. Men verwacht dat ze nieuwe groeikansen kan bieden aan kinderen die in hun ontwikkeling vastgelopen zijn. Centraal hierin staat het gebruik maken van gewone dagdagelijkse ervaringen, het zgn. therapeutische milieu. Hoe kan een instellingsteam deze opgave realiseren? Wat zijn de belangrijkste oriëntatiepunten bij de behandeling? Welke valkuilen zal men vermijden? Hoe kan men de gebruikte methodiek in therapeutisch perspectief plaatsen? Kunnen kritische incidenten ook tot een verdieping van de behandeling leiden? De titel van het boek, "Tussen één en allen", wijst op de spanning die vaak opgeroepen wordt tussen het beluisteren van het kind en de werkelijkheid van elke dag. De ontmoeting tussen het kind en de hulpverlener wordt er als de kern van de behandeling gezien. Dit is evenwel vaak een doelstelling op langere termijn. Intussen moet het kind ook zijn verweer en wantrouwen kunnen uitdrukken. De behandeling kent in deze zin een procesmatig verloop. Hierbij wordt enkel een beroep gedaan op gewone middelen. In een tijd van gesofisticeerde methodieken klinkt dit als een verfrissende boodschap.
In een eenvoudige taal en aan de hand van talloze voorbeelden verdedigt de auteur de methodiek van het residentiële werk vanuit een psycho-dynamisch standpunt.