Drie grote inundaties hebben het landschap van Midden-Zeeuws-Vlaanderen op ingrijpende manier gewijzigd. De eerst werd veroorzaakt door een stormvloed in 1375-1376 en zorgde voor het ontstaan van De Braakman. De twee overige waren het gevolg van militaire activiteiten in de streek in (1488-1492 en 1583-1586). Deze door de mens veroorzaakte inundaties hadden tot gevolg dat rond 1600 zo’n 90 procent van het landschap onder water stond.

Kapitaalkrachtige kooplieden zagen in het bedijken van het ontstane schorrengebied een belegging voor hun verworven vermogen. Aanvankelijk waren deze bedijkers heer en meester in hun polder en duldden geen inmenging van anderen. Door overstromingen kon echter veel schade ontstaan, die de poldereigenaren probeerden te verhalen op de gewestelijke overheid. Dit leidde ertoe dat in de loop van de achttiende eeuw steeds meer bemoeienis kwam van hogerhand. De overheid wilde een beter zicht krijgen op het financiële reilen en zeilen van de particuliere polders en trachtte samenwerkingsverbanden in de vorm van waterschappen te stimuleren. Het verzet tegen deze bemoeienis vanuit de overheid was groot. Pas na de watersnoodramp van 1953 kon waterschapsvorming dwingend worden opgelegd. Sinds 1965 bestaan er geen vrije polders meer.

Van water tot land. Polders en waterschappen in midden Zeeuws-Vlaanderen 1600-1999 behandelt niet alleen de geschiedenis van de voormalige waterschappen in de regio. Ook worden de historische en landschappelijke ontwikkelingen van de dertiende tot en met de twintigste eeuw overzichtelijk en helder in kaart gebracht in dit rijk geïllustreerde boek.

Dit boek vormt het tweede deel in de trilogie die de waterschapsgeschiedenis van Zeeuws-Vlaanderen beschrijft.