Ze vertellen me bijna alles, in treincopupés, cafés, hotelfoyers. Ik word naar binnen gevraagd in woonkeukens en boudoirs. Ik luister. Stel geen vragen, maar weer ook niet af. Wat men mij heeft ingefluisterd, is onherkenbaar geworden als het eenmaal zwart op wit op papier staat, om nog maar te zwijgen over wat de lezer maakt van die afstotelijke, prachtige of banale dagdromen die ik hem of haar doorgeef. Schaamteloze, vertederende, bizarre verhalen, waarin het steeds om dat ene draait. Elisabeth Ambras is te slim om in de val van de pornografie te lopen. Daarvoor heeft ze veel te veel humor en is ze misschien ook te boosaardig. Ze ziet vooral wat de pornograaf ontgaat: de tragikomische achtergrond van het paringsritueel.