Helder, muzikaal en beeldend, en wars van obligatie ironie en modern effectbejag, schildert Laura van der Galiën de gewaarwordingen van een meisje op de drempel van de volwassenheid dat niet alleen 'tot vrouw ontwaakt', maar ook het dichterschap in zich voelt ontluiken:

het meisje dat ik was is in tweeën opgestaan: de dode die tot kind genas en de dode die moet verdergaan

Zeventien handelt over liefde en lijfelijkheid, over religie en dood, over het afscheid van de jeugd en het ontdekken van mystieke en erotische vervoering, over het verlangen naar onthechting. De toon is soms venijnig en beklemmend, soms teder en ontroerend, en altijd doortrokken van een diepe sensualiteit.