Vandaag de dag wordt meer onderzoek verricht naar de Middelnederlandse literatuur dan ooit tevoren, en de kennis over tal van belangrijke deelgebieden neemt dan ook fors toe. Maar dreigt de studie van de oude teksten (zoals- zovele wetenschappen) daarmee geen doolhof van superspecialismen te worden? En leidt al dat onderzoek eigenlijk nog wel tot een verbeterd samenhangend beeld van Middelnederlandse literatuur? Dat is het soort vragen waarop negen prominente onderzoekers in dit boek antwoord proberen te geven. Laverend tussen traditie en vernieuwing hebben zij zich ten doel gesteld om nu eens grote lijnen te trekken. Sommigen bieden een synthese rond een genre (de lyriek, de ridderepiek, moraliserende teksten en mystieke literatuur). Anderen kiezen voor een geografische benadering: zo blijkt het vroegste begin van de Middelnederlandse letterkunde in het Rijnland te liggen. Ook worden bijzondere thema's vanuit het vogelvlucht-perspectief bezien: over de relatie tussen Latijn en Middelnederlands, de beginfase van het gedrukte boek en de ontdekking van fictie door volkstalige auteurs worden nieuwe inzichten ontwikkeld. De traditie van de literatuurgeschiedenis speelt bij' dit alles een grote rol. Hier blijkt een grote lijn zich tot een cirkel te vormen: in zekere zin zijn wij' nog altijd schatplichtig aan Jonckbloet, de eerste literatuurgeschiedschrijver van de Middelnederlandse letterkunde. Toch is er ook veel veranderd. In dit boek tekenen zich de contouren af van een literatuurgeschiedenis nieuwe stijl.