De bosnegers zijn gekomen

Businenge dom, businenge dom! Midden op de dag, luidkeels gillend, holde de slavin Amimba van de plantage Poelwijk op 27 juni 1772 in paniek van de slavenwoningen naar de oever van de Pericarivier. Even tevoren had zij ongeveer twintig Marrons ontdekt. Businenge doro, de Bosnegers zijn gekomen. Het gegil van Amimba, maar nog meer de boodschap die zij uitschreeuwde, veroorzaakte de grootste ontsteltenis.’
In de achttiende eeuw, toen Suriname een belangrijke suiker- kolonie was, werd de arbeid op de plantages geleverd door sla- ven afkomstig uit Afrika. Eén van de belangrijkste vormen van verzet tegen die plantage-arbeid was marronage, het verschijnsel dat slaven en slavinnen, al of niet met geweld, zich van de plantages verwijderden om daar niet meer terug te komen. Marronage kwam overal in Afro-Amerika voor. Slechts in
een aantal kolonies groeiden uit groepen gevluchte slaven levensvatbare samenlevingen: Marrons of Bosnegers genaamd. Van al die aldus gevormde gemeenschappen zijn de Marrons van Suriname de bekendste geworden. Hun nazaten zijn tot op de huidige dag in het binnenland van Suriname blijven wonen, al heeft ook migratie plaatsgevonden naar het kustgebied van Suriname, naar Frans-Guyana en naar Nederland.
In ‘De Bosnegers zijn gekomen!' behandelt Wim Hoogbergen de fascinerende geschiedenis van één van die groepen Marrons, de Boni’s.
Wim Hoogbergen is verbonden aan de vakgroep Culturele