Kernwapens vormen een onbestemde dreiging voor de wereld. Zij roepen apocalyptische visioenen op. Maar afgeschaft kunnen ze niet worden, alleen al omdat kennis niet ongedaan kan worden gemaakt. De eerste keer dat zij zijn ingezet was ook de laatste keer. De Verenigde Staten en de Sovjet Unie zijn al vanaf de Cubacrisis (1962) van gebruik weerhouden door het risico van de ongekende vernietiging van een kernoorlog. Dat is ook nu nog zo. Maar in de retoriek van politieke leiders wordt nog wel met kernwapens gezwaaid. Bij de meeste mensen wekken zij daarom onzekerheid en vrees. Dat uit zich nu in grote bezorgdheid over de mogelijke gevolgen van de verspreiding van kernwapens, bijvoorbeeld in Iran.
De auteur vindt het heersende perspectief op kernwapens ontoereikend. Hij biedt een analyse van de rol van kernwapens in de internationale politiek, van 1945 tot nu, en geeft ook veel aandacht aan de vraag hoe gevaarlijk de verspreiding van kernwapens is. Op basis daarvan houdt hij een pleidooi voor een nucleaire wereldorde, waarin zowel de oorlog voorkomende werking van kernwapens wordt versterkt als de gevaren van crises en ongelukken worden verminderd.