In het bevrijde Nederland werden de joden niet meer fysiek bedreigd, maar andere symptomen van de Sjoa zien we terug in de naoorlogse jaren.
Oorlogservaringen van joden werden gebatelliseerd en de joodse gemeenschap gekleineerd. Het antisemitisme in woord en geschrift was heftiger dan het voor 1940 was geweest. De beroving van joden werd voortgezet, nu onder regie van de Nederlandse overheid.
De Sjoa was met zijn deportaties en uitroeiing een uitslaande brand. Nadat in mei 1945 de vlammen waren gedoofd, bleef het nasmeulen, Een onheil dat volgde op een grote ramp, een onheil dat Lipschits aanduidt als de kleine sjoa. Dit onthullende boek is geen waardevrij, objectief of wetenschappelijk betoog over de opvang van joden in naoorlogs Nederland. De auteur beleefde de naoorlogse jaren in Nederland bewust als jood en hij voelt zich partij. Hij doet geen poging begrip op te brengen voor alle bij deze gebeurtenissen betrokken partijen. Lipschits heeft met dit boek dan ook geen wetenschappelijke pretenties.
Voetnoten ontbreken. Hij schreef het vanuit zijn hart.