Tijdens mijn vorige reis door West-Afrika, wilde ik het onbekende verkennen. De informatie die verstrekt werd, voldeed niet. Omdat de spanningen met Noord-Afrikanen en moslims in Europa opliepen, wilde ik Afrika begrijpen. Ik zou goede gesprekken voeren met moslims van alle slag. Ik zag mezelf al zitten, in de schaduw van een baobab, luisterend naar wijze mannen die de finesses van de islam zouden onthullen. Terwijl we samen thee zouden drinken, zouden zij informeren naar mijn houding tegenover het opperwezen en zijn vertegenwoordigers op aarde. Of de wereldvrede erbij gebaat zou zijn, wist ik niet. Vermoedelijk zou ik zelf wat meer in vrede met de wereld leven. Meteen na mijn aankomst in Senegal werd mijn droom stukgeslagen. Hals over kop zou ik het land ontvluchten. Voor de zoveelste maal was ik op de loop voor moslimextremisten. Vijf jaar later nam ik mijn rugzak weer op, en trok ik opnieuw naar West-Afrika. Mijn kennis over het Afrikaanse continent was ondertussen bijgespijkerd, mijn nieuwsgierigheid gegroeid. Ik was benieuwd of het continent er op vooruit was gegaan, of net niet.