Neen, in tegenstelling tot wat men zou besluiten uit de mercantiele orgie rond de schilder is René Magritte niet alleen een handelsmerk, maar heeft er onder die naam ook een mens van vlees en olieverf geleefd, onder meer van 1930 tot 1954 in de verloren Brusselse buitenwijk Jette.
Het is bekend dat men na de feiten makkelijk gelijk haalt, en dat geldt zeker voor het laatste boek over René Magritte. Hierin wordt eindelijk onthuld waarom de Grote Schilder geen atelier nodig had, waarom een slaapkamertapijt het symbolische middelpunt van zijn appartement vormde, hoe stoelen en tafels zich tot mekaar verhielden tussen al die bilboquets. De auteur houdt zich gelukkig ver van de nietszeggende 'pikante' anekdotes die zelfs de bruggepensioneerden op overwintering aan de Costa Brava niet meer uit hun slaap houden. De auteur bewijst onomwonden en zonder enige ironie dat het 'kleinburgerlijke' decorum van Magritte fictie is. Waarom zou een armoedig bestaan in een armoedige buurt overigens verwerpelijk zijn? Alleen designfans zoeken altijd verklaringen op hun eigen pittoreske niveau. De auteur gaat in op de belangrijkste economische activiteiten van Jette in die tijd: talloze cafés en een gasfabriek. In de schaduw van de gashouders bewaart de Chirico al zijn onheilspellende kracht.