Egodocumenten werden door historici vanwege hun subjectiviteit lange tijd beschouwd als 'de gevaarlijkste van alle bronnen'. Sinds de geschiedwetenschap haar terrein heeft verbreed naar nieuwe thema's, zoals de ontwikkeling van het identiteitsbesef, is die persoonlijke kleur zelf object geworden van studie en is een begin gemaakt met de exploratie van dergelijke teksten. Dit betekent een verdieping maar ook een verbreding van het onderzoek. Niet alleen de literaire hoogtepunten van het 'genre' worden nu bestudeerd maar juist ook autobiografieën en dagboeken van 'gewone' mensen, van mannen èn vrouwen, volwassenen èn kinderen, afkomstig uit verschillende lagen van de bevolking. Dit heeft geresulteerd in een verschuiving van het beeld van egodocumenten als intieme, openhartige documenten par excellence naar tekstvormen met een ambivalent karakter, voortbouwend op verschillende tradities en geschreven vanuit een veelvoud aan emoties die soms meer vragen oproepen dan beantwoorden. Die zwakte is tegelijkertijd haar kracht. Uit de verschillen bijdragen in deze bundel - themanummer van het Tijdschrift voor Sociale en Economische Geschiedenis - blijkt hoezeer deze bronnen de potentie hebben nieuwe onderzoeksvragen te genereren.