In december 1976 werd bij de drieëntwintig jarige Hermina een goedaardige maar reusachtige hersentumor verwijderd, een acusticus neurinoom. Bijna dertig jaar later was de tumor er terug. In 2006 volgde een tweede ingreep die nog veel ingrijpender was dan de eerste. Dertig jaar lang bepaalde die tumor een groot deel van haar leven, en dat van haar partner. Het wegnemen van een acusticus in dat deel van de kleine hersenen laat on uitwisbare littekens na, terwijl de tumor van 2006 zich al jaren voordien liet voelen in ondefinieerbare pijnen die ook de chirurgen niet konden verhelpen. De auteur is sinds de zomer van 1976 getrouwd met Hermina. In vierentwintig brieven aan haar beschrijft hij wat deze pijnen voor haar en voor hun relatie betekenden. Het is een verhaal in drie kleuren, de kleur van Hermina, die van de auteur en de kleur van een relatie die deze dertigjarige oorlog overleefde.Uit niets blijkt dat pijn een relatie versterkt. Een gedeelde pijn is dubbele pijn en kan een relatie behoorlijk ontwrichten. Want tegen aanhoudende pijnen is niemand echt opgewassen.