'Die kliek van dissidente kunstenaars en vervalsers heeft vier jaar de tijd gehad zich aan te passen. Nu is het tijd ze uit te roeien.'
'Er bestaan geen lelijke Duitsers.'
Adolf Hitler
De cultuur had in het Derde Rijk een programmatisch en propagandistisch karakter. Zij moest het Duitse volk heropvoeden ten dienste van de staat en de partij. Culturele uitingen waren alleen mogelijk binnen het voorgeschreven ideologische en esthetische kader van de nazi-partij. Beeldende kunst werd een instrument om de publieke opinie binnen de Duitse samenleving te sturen. De visualisatie moest imponeren, maar ook inspireren en uiteindelijk de Duitsers bekeren tot de Nieuwe Orde.
In de kunstgeschiedenis werd de periode van het Derde Rijk lange tijd gemeden en doodgezwegen, vaak uit misplaatste schaamte of gebrek aan kennis. Maar het onderzoek naar de kunst van deze periode komt op gang, vooral in Duitsland zelf.
Archieven en depots blijven angstvallig gesloten als de link met het Derde Rijk gelegd wordt. Argwaan steekt de kop op, angst voor herhaling van het verleden wordt vaak opgegeven als motief. Alsof het kijken naar deze voorwerpen van de toeschouwer een instant nazi-sympathisant zal maken.
Michel Peeters vond zijn informatie o.a. in privéverzamelingen en op het internet. Hij kwam in contact met extreem rechtse, extreem racistische 'internet-clubs' en moest vaak zijn persoonlijke afkeer opzij zetten in ruil voor afbeeldingen of klankfragmenten waar hij niet op een normale manier aan kon komen.