'Tot vanavond en lief zijn hoor... Dat waren de laatste woorden van mijn moeder toen ze me in 1941 naar school bracht. Later die dag werd ze bij een razzia opgepakt. Samen met vader werd ze afgevoerd naar Auschwitz, via Westerbork. Ik belandde, als kind van vijf jaar, in "de onderduik".
Er is na de oorlog geen dag voorbij gegaan dat ik mij niet afvroeg: "Waarom?" Jarenlang zat ik niet lekker in mijn vel. Ik leed aan allerlei kwalen, echte en denkbeeldige: astma, maagpijnen, hartritmestoornissen. Ik had last van extreme verlatingsangst, vooral bij Europese uitwedstrijden met het gouden Ajax van Rinus Michels, Piet Keizer en Johan Cruijff. Op de begrafenis van mijn tante, die mij heeft opgevoed, kreeg ik een vreemd gevoel. Ik keek rond en zag slechts mijn vrouw en kinderen en enkele neven en nichten. Dat was dus de rest van mijn eens zo grote familie. Mijn vrouw zat naast mij. Alleen. Haar familie bestond immers niet meer. Dat dacht ik allemaal in één minuut, voordat de lijkbaar naar buiten werd gereden. In de sneeuw.'

In Tot vanavond en lief zijn hoor... haalt de Amsterdammer Salo Muller herinneringen op aan zijn joodse familie en zijn pijnlijke jeugdjaren in de oorlog. 'Er gaat geen dag voorbij of ik moet wel even huilen.'